De plantaardige stad van Luc Schuiten (cité végétale). 

Luc Schuiten is in Brussel geboren op 8 januari 1944. Net als zijn vader Robert Schuiten volgde hij een opleiding tot architect aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten. Zijn moeder was fotografe maar stierf toen Luc nog vrij jong was. Hij groeide verder op in een groene en vrije omgeving met veel mogelijkheden tot verbeelding. zo leerde zijn vader hem en zijn broers tekenen. 

Luc studeerde af aan de academie in 1967 en begint zijn carrière met een stage in Marokko. Hij werkt er mee aan nieuwe wijken en irrigatieplannen. Een jaar later keert hij terug naar België en gaat aan de slag als stagiair bij architect Willy Vandermeeren. Deze socialistische architect is één van de laatste modernisten die architectuur zag als een zaak voor de massa en niet voor het individu. Hier krijgt hij nog een extra boost in inventiviteit en creativiteit.

Een andere stage doet hij bij de Brusselse architect Lucien Kroll. Deze stageplaats geeft Schuiten de nodige basisinzichten om meer ideologisch te werken.  Door de energiecrisis uit begin jaren 1970 begint de architect zicht te focusen op de ideologie voor energiezuinig te gaan wonen. Luc Schuiten en Lucien Kroll zijn daarmee een van de eersten die radicaal nieuwe ideeën introduceerden aangaande ecologie, sociaal engagement en participatie in de architectuur. Om hun plannen te verwezenlijken moesten deze natuurlijk de nodige architecturale experimenten ondergaan. 

Tijdens de protesten van mei ‘68 maakt Luc Schuiten kennis met  de leden van “Mass Moving“. Geïnspireerd door hun creatieve kracht vervoegde hij zich aan de groep. In 1976 Kwam deze beweging tot zijn einde door interne conflicten, maar niet veel later werd een nieuwe beweging boven de doopvont gehouden.  Samen met Raphaël Opstael,  Frans Weyler, Barbara Hahn and Claire Lamy richtte hij de kunstgroep "Mass and Individual Moving" op.  Hun doel was om onderzoek te doen naar de realisatie van Rondtrekkende monumenten . De inbreng van Schuiten was meer het creëren van een energie autonome woning door het gebruik van bioklimatische energie.

Orejona

ook in 1976 gaat de avant-gardistische architect aan de slag als zelfstandig architect en start in Overijse met de bouw zijn eigen experimentele woning: het "Orejona House".  Op deze woning werden de eerste zonnecollectoren aangebracht die in Europa op de markt waren. Het huis werd ook voorzien van een eigen windmolen en voorzag het huis van elektriciteit. Voor windstille dagen werden 9 batterieën voorzien.  Ook werd het regenwater recupereert door een in de kelder geplaatste tank. Hierin was het mogelijk om 100.000 L regenwater op te slaan. Daarnaast is het ook belangrijk  dat er een een moestuin en boomgaard aanwezig was zodat de woning bijna geheel zelfvoorzienend werd.

Het resultaat qua autonomie is indrukwekkend: de architect had via een warmtebalans bepaald dat deze zonnepanelen 97% van de verwarmingsbehoefte van de woning dekten. De resterende 3% wordt geleverd door houtverwarming. 

De Holle Aarde

Samen met zijn jongere broer Francois startte Luc in 1980 aan een reeks stripalbums onder de orginele naam ’Carapaces’. In het nederlands werden deze uitgebracht als ‘De Holle aarde’. In deze stripreeks realiseren ze de eerste concepten van een autonome stad gebaseerd op het principe van Solar urbanisme. Een stad die de nodige energie haalt uit de zon. Een concept dat architect niet meer zou los laten. Deze stripreeks is tevens het debuut van zijn broer François Schuiten als striptekenaar.

Archiborescence

In zijn verdere loopbaan probeert Luc Schuiten materialen en architectonische technieken te gebruiken om organische architectuur te ontwerpen en heeft een zeer utopische benadering van de toekomst van architectuur. Zo introduceert hij de term  ‘archiborescentie’ om de architectuur te kunnen benoemen die geconstrueerd wordt op basis van levende organische vormen. De naam is een samentrekking van architectuur en boomstructuur. Deze vorm van architectuur heeft toch een duidelijke link met de art-nouveau stroming waar architecten zoals Victor Horta, Antonio Gaudi en Calatrava ook de natuur de grootste inspiratiebron namen.

In 2006 brengt Luc Schuiten onder de  naam ‘Archiborescence‘ ook een boekje uit bij uitgeverij Mardaga. In het boekje  neemt de architect je mee doorheen dertig jaar projecten en heeft de bedoeling om de ogen te openen en een alternatief te suggereren dan die van huidige uitputtende energiebronnen van onze aarde.  Een reis naar de toekomst van onze samenleving, verzoend met de natuur.

Utopische kijk op de toekomst

De architect gaf tevens een portfolio uit met zijn visie om de toekomst van de stad. Deze is geheel gebaseerd op Biomimetica of de wetenschap om door middel van het imiteren van de beste biologische ideeën in de natuur nieuwe menselijke toepassingen uit te vinden, te verbeteren en/of duurzamer te maken. De kracht van biomimetica is natuurlijk de 3,8 miljard jaar ervaring die onze aarde heeft, waarbij de beste ideeën en aanpassingen het overleven en minder geslaagde een stille dood sterven.

In zijn blik op de toekomst zal de mens in perfecte harmonie leven met de natuur. Het straatbeeld is een samensmelting van natuur en architectuur. Door een evolutie zal de arbeidstijd van de mens beperkt zijn tot een 7-tal uren per week waardoor er extreem veel vrije tijd vrij komt. De mens zal deze tijd gebruiken om in symbiose met te natuur te leven

De rest van zijn carrière zal de architect deze concepten verder uitdiepen en proberen te verwezenlijken aan de hand van lezingen, experimenten en reflecties. Zo werkte hij enkele jaren geleden nog in alle stilte aan een  ecologisch, architecturaal kunstwerk in het land art-project Arte Sella in  Italië.